بادرود به شاهین عزیز با بخش زیادی از نوشته شما موافقم. به ویژه فشار از پائین و بعد مذاکره با بالایی ها و نه برعکس. ولی نفس راهپیمائی برای دادخواهی و اعتراض به دولت کانادا و به ویژه اینکه روزی بود که رئیسی قاتل رسما به پست انتصابی می رسید به نظر من خیلی لازم و ضروری بود. هم می شود جلوی پارلمان انتاریو و در ادامه سی تی هال راهپیمائی و اعتراض سازمان داد، و هم در جلو دفتر نخست وزیر و پارلمان اتاوا. به نظر من این دو در مقابل و مغایر با هم نیستند. من بدین باورم که دادخواهی خانواده ها را باید با بقیه دادخواهان از آبان، تا 67 ، از قتل های زنجیره ای تا سرکوب کارگران و مالباختگان و دانشجویان و معلمان و زنان و پرستاران و ... در هم آمیخت و برای سرنگونی کامل این رژیم جهل و جنایت تلاش کرد. و البته هر کدام از این دادخوهان هم می توانند و باید مستقل نیز اقداماتی عملی انجام دهند از جمله پیشنهاد های شما. ولی ا گر این اختلافات را می توانستید داخلی بحث و صحبت و توافق کنید تا به بیرون درز نکند خیلی بهتر بود. حالا هم که چنین شده، باید اختلاف نظر و سلیقه را به رسمیت شناخت ولی در جهت دادخواهی و سرنگونی رژیم. با آرزوی موفقیت برای همه دادخواهان بابک یزدی